Zamrożony bark jest schorzeniem, które charakteryzuje się spontanicznym, zwykle nie powiązanym z urazem pojawieniem się dotkliwego bólu w okolicy barku oraz stopniowym, narastającym ograniczeniem ruchomości w stawie ramiennym mającym niebagatelny wpływ na jakość życia. Badania wykazują, że choroba ta dotyka od 2 do 5% populacji. Zwykle są to kobiety między 40 a 65 rokiem życia. Jednym z pierwszych objawów na które uskarżają się chorzy, to (poza bólem) problem z takimi czynnościami jak czesanie włosów czy zakładanie ubrania.
Bezpośrednia przyczyna „zamrożenia” barku nie została jak do tej pory jednoznacznie wskazana. Istnieją jednak pewne zależności, związane z występowaniem tego schorzenia. Dotychczasowe badania wskazują głównie na korelacje pomiędzy występowaniem tej choroby a zaburzeniami gospodarki hormonalnej. Właśnie dlatego do zamrażania barku dochodzi tak często wśród kobiet w okresie menopauzy. Czynnikami ryzyka są tu również niedoczynność tarczycy oraz cukrzyca insulinozależna. Dodatkowo przyjmowanie leków na nadciśnienie oraz choroby autoimmunologiczne także zwiększają ryzyko wystąpienia bolesnego sztywnienia braku.
Do zamrożenia może dojść również w wyniku czasowego unieruchomienia kończyny górnej. Dzieje się tak na przykład w wyniku urazu lub interwencji chirurgicznej (na przykład u osób po złamaniu ręki lub uszkodzeniu ścięgien czy więzadeł, u których niezbędne było zastosowanie gipsu lub temblaka). Po zabiegach w obrębie klatki piersiowej, jak wszczepienie baypassu czy mastektomia również wymagane jest, by przez pewien czas ograniczyć ruchy kończynami górnymi. Bez specjalnych ćwiczeń rehabilitacyjnych po tego typu zabiegach, może dojść do ograniczenia zakresu ruchu w stawach ramiennych.
Niestety zamrożony bark wymaga długotrwałego leczenia, które może trwać nawet do trzech lat. W niektórych przypadkach, staw nie odzyskuje pełnej sprawności nawet po tym czasie. Niezwykle ważne jest zatem możliwie jak najszybsze zastosowanie właściwej rehabilitacji. Połączenie ćwiczeń i terapii manualnej, nie tylko pomoże zmniejszyć objawy bólowe, ale, co ważniejsze, przyspieszy powrót do normalnego funkcjonowania.
Rehabilitacja zamrożonego barku.
U osób z zamrożonym barkiem ograniczenie ruchomości nie dotyczy jedynie stawu ramiennego. Zmieniona zostaje również kinematyka łopatki. Każde uniesienie rąk w górę, w normalnych warunkach powoduje pociągnięcie łopatki przez kość ramienną. Przesuwanie się łopatki (która stanowi panewkę stawu ramiennego) po klatce piersiowej, pozwala na wykonywanie obszernych ruchów ręką. Każda dysfunkcja w obrębie barku (zarówno uraz jak i zamrożenie) generuje znaczne napięcie mięśni otaczających łopatkę, uniemożliwiając jej poruszanie się w pełnym zakresie co w konsekwencji ogranicza również ruchy całym ramieniem. Dlatego starając się przywrócić ruchomość kończyny górnej u pacjentów z zamrożonym barkiem należy pracować nie tylko z usztywnioną torebkę stawową, ale także z innymi strukturami wpływającymi na możliwość wykonania ruchu.
Pracując nad ruchomością stawu ramiennego oraz przywróceniem prawidłowego ślizgu łopatki po klatce piersiowej stosuje się zarówno ćwiczenia jak i manualne rozluźnianie tkanek miękkich. Rozluźnianie mięśni, delikatna praca powięziowa oraz mobilizowanie zajętego stawu przynieść może nie tylko ukojenie bólu ale także zaczną poprawę w zakresie ruchomości.
Niezwykle istotnym elementem terapii są ćwiczenia. W początkowym etapie polegają one przede wszystkim na wykonywaniu niewielkich ruchów ciałem przy ustabilizowanej dłoni. Dzięki pracy w łańcuchu zamkniętym możliwe jest bezbolesne przywracanie ruchomości w stawie. Jednocześnie przywracamy w ten sposób prawidłowy rytm łopatkowo-ramienny. Dzięki temu torujemy właściwy wzorzec ruchu, co warunkuje prawidłowe funkcjonowanie barku.
Celem terapii jest zawsze zwiększenie swobody w wykonywaniu czynności życia codziennego, do czego niezbędne jest przywracanie bezbolesnego zakresu ruchu. Badania potwierdzają, że aby osiągnąć lepsze efekty w pracy z zamrożonym barkiem, należy pracować nad ruchomością całego kompleksu obręczy barkowej. Jednak bez względu na rodzaj ćwiczeń stosowanych w trakcie terapii, należy bezwzględnie unikać pozycji i ruchów które wywołują ból. Przekraczanie granicy bolesności może prowadzić do zwiększenia stanu zapalnego, co w konsekwencji może przynieść skutek odwrotny do zamierzonego.
Zamrożony bark, bez prawidłowego postępowania, może być niezwykle bolesny oraz utrudniający normalne funkcjonowanie przez bardzo długi czas. Warto zatem zadbać o jak najwłaściwsze leczenie. Ćwiczenia oraz terapia manualna są jego podstawą. Warto jednak, by poza działaniami skupionymi na samym barku, zadbać również o czynniki predestynujące. Jak wspomniano wcześniej, zamrożenie barku często związane jest z występowaniem chorób o podłożu endokrynologicznym. Wyrównanie gospodarki hormonalnej organizmu może mieć zatem niebagatelny wpływ na przebieg choroby.
Zapraszamy na www.centrumosteopatii.pl
Komunikat prasowy
Redakcja Reklama Kontakt Nasze portale i blogi
Wszelkie prawa zastrzeżone | Dział tematyczny Mindly.pl | Zasady korzystania & Polityka prywatności
