Czym jest choroba Parkinsona

Antoni Kwapisz
13.07.2016

Choroba Parkinsona jest chorobą dotykającą głównie osób starszych, po 65. roku życia. W Europie choruje na nią ok. 1,6%, które ukończyły 60 lat. Z powodu starzenia się społeczeństw, liczba chorych będzie stale wzrastać.

Czym jest Parkinson

To choroba neurologiczna, której cechy charakterystyczne na początku XIX wieku opisał angielski lekarz, James Parkinson.

Choroba Parkinsona rozwija się bardzo powoli i jej początkowe objawy są niezauważalne. Spowodowana jest zmianami zwyrodnieniowymi nerwowych komórek mózgowych odpowiedzialnych za produkcję dopaminy. Dopamina jest neuroprzekaźnikiem odpowiedzialnym za kontrolę i koordynację czynności ruchowych.

Naukowcom do tej pory nie udało się wykryć czynników odpowiedzialnych za zmiany zwyrodnieniowe komórek nerwowych, co uniemożliwia profilaktykę choroby. Na podstawie obserwacji do czynników zagrożenia zalicza się:

  • uwarunkowania genetyczne,
  • działanie toksyn zewnętrznych (pestycydy),
  • toksyny wytwarzane przez organizm,
  • neuroinfekcje.

Objawy choroby Parkinsona

Parkinson rozwija się bardzo powoli, nawet przez kilka lat. Początkowo zmiany są niezauważalne, chociaż mogą pojawić się już ok. 50 roku życia. Pierwszymi symptomami mogą być to zmęczenie, znużenie, nadpobudliwość nerwowa, trudności z koordynacją ruchów. Z czasem pojawiają się bardziej typowe objawy:

  • spowolnienie ruchów,
  • zmiana charakteru pisma,
  • drżenie rąk,
  • sztywność (wzrost napięcia mięśniowego),
  • zaburzenia mowy,
  • trudności w utrzymaniu równowagi,
  • zaburzenia pamięci,
  • zmiany nastrojów.

W miarę postępu choroby, objawy te ulegają nasileniu. Chory nie może się nawet podpisać, często przewraca się, ma trudności ze wstawaniem, siadaniem. Chorobie mogą towarzyszyć kłopoty z zasypianiem, stany depresyjne i lękowe.

Rozpoznanie i leczenie choroby Parkinsona

Diagnoza choroby następuje głównie na podstawie obrazu klinicznego, czyli wywiadu i występujących objawów o charakterze typowym. Nie ma badań laboratoryjnych i innych badań diagnostycznych pozwalających na definitywne zdiagnozowanie choroby.

Z tych względów, a także z powodu niewykrycia przyczyny choroby Parkinsona, leczenie jest bardzo trudne i ogranicza się głównie do łagodzenia objawów choroby. Choć znany jest główny mechanizm jej powstawania (niedobór dopaminy), to jednak bezpośrednie podawanie dopaminy nie przynosi efektów, ponieważ za pośrednictwem krwi nie dociera ona do mózgu. Głównym celem leczenia jest stymulacja komórek mózgowych do zwiększenia produkcji dopaminy. Skuteczna okazała się Lewodopa (L-DOPA) stymulująca jej produkcję. Zdecydowanie zwalnia rozwój choroby, jednak z czasem organizm stopniowo się do niej przyzwyczaja i objawy się nasilają.

U pacjentów opornych na leczenie farmakologiczne stosuje się metodę DBS (głęboka stymulacja mózgu). Polega ona na wszczepieniu do mózgu specjalnych elektrod, które za pomocą stymulatora pobudzają komórki do produkcji dopaminy. Metoda ta ma jednak wiele przeciwwskazań. Nie można stosować jej u pacjentów z depresją i po udarach mózgu. Metoda ta jest refundowana przez NFZ.

Poza leczeniem farmakologicznym stosowane są również zabiegi neurochirurgiczne polegające na niewielkiej zmianie struktury mózgu (efektem jest zmniejszenie drżenia) lub wszczepieniu komórek płodowych do jąder podstawy co ma pobudzić produkcję dopaminy. Metody te jednak są jeszcze na etapie badań.

Trzeba jasno powiedzieć, że choroba Parkinsona jest chorobą nieuleczalną, ale dobrze dobrana metoda leczenia i dawkowanie środków farmakologicznych znacznie opóźniają jej rozwój i zapewniają pacjentom znaczącą poprawę komfortu życia.

Artykuł sponsorowany

Zgłoś swój pomysł na artykuł

Więcej w tym dziale Zobacz wszystkie