Insulinoodporność to bardzo poważne zaburzenie, które zbagatelizowane może nawet stanowić bezpośrednie zagrożenie życia. Nie jest to osobna jednostka chorobowa, ponieważ niemal zawsze towarzyszą jej inne zaburzenia, nazywane współistniejącymi: otyłość, nadciśnienie tętnicze, podwyższony cholesterol, podwyższony poziom glukozy we krwi oraz zaburzenia metabolizmu triglicerydów. Jak leczy się insulinoodporność? Tego dowiesz się z naszego poradnika.
Insulinoodporność to poważna dolegliwość, która ma związek z obniżoną wrażliwością organizmu na działanie insuliny. Pisząc obrazowo: organizm nie jest w stanie wyczuć, że stężenie insuliny jest już wystarczająco wysokie. Brak reakcji na rosnący poziom insuliny jest czynnikiem ryzyka wielu poważnych chorób, na czele z otyłością, cukrzycą typu 2 czy wieloma schorzeniami układu sercowo-naczyniowego.
Dlatego osoby, które np. zauważą u siebie znaczne przybieranie na wadze, są ciągle senne, osłabione, a przy tym czują nieodpartą potrzebę ciągłego podjadania, powinny skonsultować się z endokrynologiem i poddać diagnostyce insulinoodporności.
Przebieg leczenia jest ściśle uzależniony od tego, co spowodowało insulinoodporność. Jeśli jest to otyłość (najczęstsze przypadki), to w celu obniżenia stężenia insuliny konieczne jest zredukowanie masy ciała. Pacjent otrzyma konsultację z dietetykiem, musi przejść na zbilansowaną dietę oraz w miarę możliwości podjąć jakąś aktywność fizyczną. W ciężkich przypadkach w grę może wchodzić operacja zmniejszenia żołądka.
Przyczyną insulinoodporności może być także przyjmowanie niektórych leków. W takiej sytuacji lekarz musi przepisać pacjentowi inne farmaceutyki, które także sprawdzą się w terapii jego przypadłości, natomiast nie będą powodować wzrostu poziomu insuliny.
Nadwrażliwość na insulinę może być również spowodowana nadprodukcją hormonów, które działają przeciwstawnie do insuliny. W takich przypadkach endokrynolog zaleci terapię, której celem jest obniżenie poziomu tego hormonu w organizmie.