Parosmia – co to takiego?

Parosmia jest dość rzadką przypadłością, która niesie ze sobą bardzo specyficzny objaw. Otóż osoby cierpiące na parosmię odczuwają zapachy zupełnie inaczej niż inni. Przykładowo: pięknie pachnąca pieczeń jest odbierana, jako wydzielająca odrażający odór. Życie z parosmią nie należy więc do łatwych, stąd zawsze warto podjąć próbę rozwiązania tego problemu.

Przyczyny parosmii

Nie ma jednej głównej przyczyny. Najczęściej parosmia jest powikłaniem po przebytej infekcji górnych dróg oddechowych. Diagnozuje się ją również u osób, które cierpią na przewlekłe stany zapalne zatok przynosowych. W ostatnim czasie parosmię rozpoznaje się też u pacjentów, którzy przeszli COVID-19.

Do innych przyczyn parosmii możemy zaliczyć:

• urazy głowy,
• choroby neurologiczne (np. chorobę Parkinsona),
• choroby nowotworowe,
• chemioterapię,
• radiologię,
• palenie papierosów,
• kontakt z toksynami (w tym skażonym powietrzem),
• wdychanie silnych środków chemicznych.

Objawem parosmii jest nieodczuwanie zapachów tak, jak inne osoby. Do myślenia powinny dać sytuacje, w których np. wszyscy zwracają uwagę na nieprzyjemną woń, natomiast Ty uważasz ją za bardzo atrakcyjną – lub odwrotnie. W takim przypadku trzeba już zacząć się niepokoić.

Diagnostyka

Jeśli podejrzewasz u siebie parosmię, to zgłoś się do lekarza pierwszego kontaktu, który następnie skieruje Cię do specjalisty – otolaryngologa. Ten przeprowadzi podstawowe badanie laryngologiczne oraz zbierze wywiad, który pozwoli mu ocenić, czy np. parosmia nie jest powikłaniem po niedawno przebytej infekcji.

Jeśli objawy utrzymują się przez dłuższy czas, to wskazane jest wykonanie testów, które określają zdolność pacjenta do prawidłowego odczuwania zapachów. Dalsze postępowanie jest uzależnione od wyników testów. W większości przypadków nie ma potrzeby wdrażania żadnego leczenia, a pacjenci stopniowo odzyskują normalny węch.

Może się jednak okazać, że mijają tygodnie i miesiące, a pacjent w dalszym ciągu skarży się na parosmię. Jeśli zostały wykluczone przyczyny infekcyjne oraz patologie w górnych drogach oddechowych, to diagnostyka musi zostać rozszerzona o badania obrazowe głowy. Wskazana będzie również konsultacja neurologiczna, aby wykluczyć lub potwierdzić zaburzenia w ośrodkowym układzie nerwowym.